เมื่อรู้สึกว่าห่างกันสักพักกับแฟนแล้วสบายใจกว่าอยู่ใกล้กัน

-เป็นการตั้งกระทู้ตั้งแรก ผิดพลาดยังไง ก็อภัยด้วยนะคะ-

คบกับแฟนมาเกือบ18ปี (ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน) มีแผนจะแต่งงานปลายปีนี้
แต่ตลอดมาก็รับรู้ถึงความต่างระหว่างเรากับแฟนมาตลอด เช่น
- เรามีโลกส่วนตัวสูง แต่แฟนชอบสังสรรค์กับเพื่อนกิน-ดื่ม
- แฟนชอบขับรถเร็วและจี้ท้ายรถคันหน้าเพราะไม่ชอบให้มีคันอื่นแทรก แต่เราชอบขับรถสบายๆ
- เราชอบแต่งตัวมิดชิด (อายแขน-ขาอวบๆ) แต่แฟนมักชอบให้ใส่เสื้อผ้าโชว์แขน-ขา เพราะเค้าบอกว่าเราผิวขาวสวย
- ทัศนคติทางการเมือง
- เราโลกสวย(แฟนบอก) แฟนมักบอกว่าโลกนี้มันโหดร้าย
- แฟนหัวอ่อน (ไม่กล้าตัดสินใจอะไร เพราะแม่ของเค้าเป็นหลักให้เค้ามาตลอด) เราหัวแข็ง (เพราะใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่ปริญญาตรี)
- เราเป็นคนพูดจาเพราะ(แม่เป็นครู) เลยชอบคนพูดเพราะๆ แต่แฟนเป็นคนพูดจาแข็งกระด้าง (แบบผู้ชายเต็มขั้น)
- เราเป็นคนจริงจังกับชีวิต ทำอะไรชอบวางแผน (ผิดแผนมักหงุดหงิด) แต่แฟนไม่ชอบวางแผนอะไร คำพูดติดปาก "ทำไมต้องทำชีวิตให้ยุ่งยาก"
และอีกสารพัดจะแตกต่าง

ด้วยความต่างเหล่านี้ ต้องยอมรับเลยว่าทำให้เราทะเลาะ มีปัญหากับแทบตลอดเวลา
ทำให้เราเกิดคำถามที่ถามกับตัวเองมาตลอดว่า "ฉันจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ได้หรือไม่" "ฉันจะมีความสุขหรือเปล่าเวลาอยู่กับเค้า"
"ถ้าเราเลิกกันในอนาคตข้างหน้า(หลังแต่งงาน) เราจะเริ่มต้นใหม่ได้อย่างไร"

ช่วงเวลาที่เรามองหน้าเค้า คิดถึงเค้า มันก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขนะ
- เค้ารู้ตัวว่าเป็นคนไม่โรแมนติก ไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงอย่างเรา เค้าจึงมักบอกว่าสิ่งที่เค้าทุ่มเทแรงกายให้ จึงมักขับรถมารับที่ทำงานเวลาเลิกงาน
เวลาป่วยก็พาไปหาหมอ (อันนี้ดีมากๆ)
- วันหยุดอยากไปไหน ไปวัดก็ไป (เค้าไม่ค่อยชอบเข้าวัด เพราะบอกว่าความดีอยู่ที่ใจและไม่มีศรัทธาในพระสงฆ์ปัจจุบัน)
- เค้าเป็นรักแบบที่เราไม่มีคำนิยาม รักก็คือรัก ไม่รู้ว่ารักเพราะอะไร เค้าเป็นคนที่ทำให้เรารู้จักให้อภัย และเป็นคนที่เราเต็มใจให้กอด
และอุ่นใจทุกครั้งเมื่อกุมมือกันและกัน

แต่เมื่อเร็วๆ นี้มีเหตุการณ์เล็กๆ เหตุการณ์หนึ่ง (ที่เค้าทำกับเรา) ทำให้จุดของความอดทนของเรามันขาดผึง คือแบบว่าลูกโป่ง "โป๊ะ!!!" แตกไปเลย
จนเราไม่สามารถดึงความรู้สึกอ่อนหวาน อ่อนโยนของความรักที่เรามีให้เค้ากลับมาได้เหมือนเดิม ... เรากำลังจะรู้สึกไม่รักเค้าอีกแล้ว ซึ่งเราไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

เราจึงขออาจหาญเอ่ยปาก ห่างกันสักพักกับแฟน (แบบจริงจัง) เค้าก็งง และไม่ยอมรับ แต่ด้วยจนต่อความแข็งขืนของเรา เค้าจึงยอมห่างกัน

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมา เรากลับสบายใจจริงๆ ที่ไม่ได้มีเค้าอยู่ใกล้ๆ กัน เพราะเวลาอยู่กับเค้าเรามักทะเลาะ และเครียดกับพฤติกรรมหลายๆ อย่างกับเค้า

ตอนนี้ยังคงคิดถึงและเป็นห่วงเค้าเสมอ แต่ถ้าเมื่ออยู่ใกล้แล้วไม่มีความสุข ควรทำอย่างไร

ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นบ้างคะ รบกวนแชร์ประสบการณ์กันหน่อย

ขอบคุณมากค่ะ